Opis

Obraz ten nawiązuje do trzech aniołów, będących w gościnie u Abrahama (zob. Rdz 18). Postawa, gestykulacja oraz mimika ich twarzy są bardzo żywe i ukazują wzajemne relacje. Aniołowie są do siebie podobni, a każdy z nich, zasiadając na Tronie, posiada te same atrybuty władzy i wielkość, co nawiązuje do jednej istoty i natury, równej chwały i godności Osób Bożych, które wypełniają wspólne dzieło według swojej osobowej właściwości (KKK 258).
W centrum obrazu jest Ofiara, którą symbolizuje kielich i postać Jezusa Chrystusa. „Albowiem z Niego i przez Niego, i dla Niego jest wszystko” (Rz 11, 36). „Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie” (Kol 1, 16-17). Jezus ma na sobie purpurową, przetykaną złotem królewską szatę i płaszcz prorocki. Oprócz kielicha, jako symbolu zawarcia Nowego Przymierza przez wylanie za nas Jego Krwi (zob. Łk 22, 20), pojawia się nad Nim symbol drzewa – krzyża, którego owocem jest Nowe Życie dane każdemu, kto uwierzy (zob. Dz 13, 39; Rz 10, 9-10).
Syn Boży jest wpatrzony w Ojca i obaj posyłają nam Ducha Świętego („wieczny początek Ducha objawia się w Jego ziemskim posłaniu. Duch Święty zostaje posłany do Apostołów i do Kościoła, zarówno przez Ojca w imieniu Syna, jak i osobiście przez Syna po Jego powrocie do Ojca” – KKK 244). Kolor szaty Ducha Świętego odwołuje się do Zielonych Świąt (Święta Zesłania) i do Ziemi, która jest przeniknięta Jego Obecnością, rodzi oraz rozwija się, zachwycając siłą życia. Za aniołem wznosi się skała jako oblicze ziemi, którą odnawia i przenika Duch (zob. Ps 104; Ap 21), z której wytryska woda żywa dla spragnionego ludu (zob. Wj 17, 6; J7 37-39). Oblicze Ducha Świętego jest pełne łagodności i pokory. Całym Sobą wyraża On służebność i pragnienie obdarowywania.
Zarówno środkowy, jak i prawy anioł skłaniają się w stronę lewego anioła, spoglądają na niego, przez co postać Ojca również staje się dominującym punktem odniesienia. Poznajemy Go jako Początek Ducha i Życia Syna. Jedyny, wyprostowany, pełny majestatu, uczy nas, że jest źródłem, od którego nie tylko pochodzą Syn i Duch Święty, ale do którego również prowadzą oni razem całe stworzenie. Na Ojca wskazuje także „dom”, który wznosi się nad Nim, ponieważ „w domu Ojca jest mieszkań wiele” (J 14,2). Złoto Jego szaty nawiązuje do światła jako symbolu wszelkiego dobra, łaski zstępującej z góry od Ojca, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności (zob. Jk 1, 17).
Zieleń jako tło obrazu odnosi się do Słowa: „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem dla nóg moich. Jakiż dom chcecie Mi wybudować? (…) Przecież moja ręka to wszystko uczyniła i do Mnie należy to wszystko (…) Ale Ja patrzę na tego, który jest biedny i zgnębiony i z drżeniem czci moje słowo” (Iz 66, 1-2). Dostrzegamy zatem, że głównym bohaterem całej sceny tak naprawdę jest człowiek – Ty i ja patrzący na ten obraz, ponieważ to dla nas Jezus stał się człowiekiem. My jesteśmy powodem troski i wszystkich działań całej Trójcy Przenajświętszej, co powinno pobudzać nas do kontemplacji i uwielbienia.
Obraz Rublowa jest zatem zaproszeniem do przyjęcia Boga w swoim życiu i do wdzięczności za to, co dla nas robi. Naszą odpowiedzią jest uczynienie Mu mieszkania we własnym wnętrzu, dołączenie do Jego stołu – Wspólnoty Miłości, bo „Bóg jest Miłością” (1 J 4, 16) – i do miłowania siebie nawzajem.